Reizen is goed voor je persoonlijke ontwikkeling, werd ons langs alle kanten gezegd in de maanden voor ons vertrek. Jullie gaan helemaal anders terugkomen.
Jaja, zeiden we toen, in onszelf denkend dat we helemaal niet gingen veranderen, dat we al erg tevreden waren met wie we waren en dat we gewoon even gingen reizen.
Toen waren we echter nog geen vijf maanden weg van huis. Toen wisten we ook nog niet dat we bijna drie weken zouden WWOOFen in de paradijselijke (behoorlijk letterlijk te nemen) Ngaio Bay Ecostay B&B in French Pass, een uiteindje in de wondermooie Marlborough Sounds. En we wisten vooral nog niet dat we Jude en Roger zouden ontmoeten, een doodgelukkig, 68-jarig, voormalig hippiekoppel dat hun droom leefde.
We wisten niet dat we vanuit een bad op het strand naar de duizenden sterren boven onze volledig tot rust gekomen hoofden zouden staren. We wisten evenmin dat we een onbeschrijfelijk mooie boottocht zouden maken met voormalige visser Roger. Of dat we onze eigen initiatieven zouden mogen uitwerken bij het opruimen van het strand. We wisten niet dat we zouden leren hoe je snel en efficiënt lakens strijkt, het best hout kapt en handig look versnijdt.
We wisten niet dat we dolfijnen en zeehonden zouden zien passeren langs ons eigen strand, dat we tussen de vissen en pijlstaartroggen zouden zwemmen. We wisten noch dat we dagelijks heerlijk eten uit de tuin voorgeschoteld zouden krijgen, noch dat we talloze interessante gasten zouden ontmoeten. Of dat we een kippenren konden maken.
Maar wat we vooral niet wisten toen we op 3 september op het vliegtuig stapten, was dat we hier door talloze gesprekken met Jude en Roger zouden leren over Het Leven. Over geluk en hoe je dat zelf maakt, ook al heb je geen rotte frank. Over vriendschappen en hoe intens die kunnen zijn na amper twee weken. Over het belang van onze familie. Over liefde en over hoe dat het enige is waar iedereen meer dan genoeg van heeft, zolang je maar bereid bent om het te delen. Over de dood en hoe je daar op een intens mooie en integere manier mee kan omgaan. Over leven in het nu in plaats van in het verleden of de toekomst. Maar vooral over hoe alles goed en ok is zolang het voor jezelf maar goed en ok is.
En hoe evident of clichématig al die dingen ook mogen lijken, soms moet een mens er eens helemaal uitstappen om ze ten volle te beseffen. En zo zullen we op 15 juni heel misschien toegeven dat we mogelijks toch een beetje veranderd zijn.
Jaja, zeiden we toen, in onszelf denkend dat we helemaal niet gingen veranderen, dat we al erg tevreden waren met wie we waren en dat we gewoon even gingen reizen.
Toen waren we echter nog geen vijf maanden weg van huis. Toen wisten we ook nog niet dat we bijna drie weken zouden WWOOFen in de paradijselijke (behoorlijk letterlijk te nemen) Ngaio Bay Ecostay B&B in French Pass, een uiteindje in de wondermooie Marlborough Sounds. En we wisten vooral nog niet dat we Jude en Roger zouden ontmoeten, een doodgelukkig, 68-jarig, voormalig hippiekoppel dat hun droom leefde.
We wisten niet dat we vanuit een bad op het strand naar de duizenden sterren boven onze volledig tot rust gekomen hoofden zouden staren. We wisten evenmin dat we een onbeschrijfelijk mooie boottocht zouden maken met voormalige visser Roger. Of dat we onze eigen initiatieven zouden mogen uitwerken bij het opruimen van het strand. We wisten niet dat we zouden leren hoe je snel en efficiënt lakens strijkt, het best hout kapt en handig look versnijdt.
We wisten niet dat we dolfijnen en zeehonden zouden zien passeren langs ons eigen strand, dat we tussen de vissen en pijlstaartroggen zouden zwemmen. We wisten noch dat we dagelijks heerlijk eten uit de tuin voorgeschoteld zouden krijgen, noch dat we talloze interessante gasten zouden ontmoeten. Of dat we een kippenren konden maken.
Maar wat we vooral niet wisten toen we op 3 september op het vliegtuig stapten, was dat we hier door talloze gesprekken met Jude en Roger zouden leren over Het Leven. Over geluk en hoe je dat zelf maakt, ook al heb je geen rotte frank. Over vriendschappen en hoe intens die kunnen zijn na amper twee weken. Over het belang van onze familie. Over liefde en over hoe dat het enige is waar iedereen meer dan genoeg van heeft, zolang je maar bereid bent om het te delen. Over de dood en hoe je daar op een intens mooie en integere manier mee kan omgaan. Over leven in het nu in plaats van in het verleden of de toekomst. Maar vooral over hoe alles goed en ok is zolang het voor jezelf maar goed en ok is.
En hoe evident of clichématig al die dingen ook mogen lijken, soms moet een mens er eens helemaal uitstappen om ze ten volle te beseffen. En zo zullen we op 15 juni heel misschien toegeven dat we mogelijks toch een beetje veranderd zijn.
