Moet het nog meer zijn?

Te Anau - Tuatapere - Humpridge Track - Invercargill - The Catlins - Dunedin - Oamaru - Christchurch

Hoeveel schoonheid kan een mens aan? Na onze vorige trektochten en de verrassingsboottocht (zie vorige blogpost) vielen we even in een dip. Want na al die ongelofelijke natuurpracht waren we ervan overtuigd dat het gewoon niet meer beter kon. Dat we misschien maar beter meteen op het eerste vliegtuig richting Azië konden springen, want het onontdekte kwartje Zuidereiland dat hierna kwam kon ons bijna-utopisch beeld van Nieuw-Zeeland alleen maar bezoedelen. Dachten we. 

Maar kijk, dan trokken we drie dagen op de Humpridge Track en zagen we de zee aan een kant en bergen aan de andere (het Oeps-jas-vergeten-in-de-hut-twee-uur-terugwandelen-moment negeren we even). We reden langs schattige dorpjes en triestige steden (ahum, Invercargill) waar niet bijster veel te beleven viel en sommige inwoners dan maar (uit verveling?) creatief waren loos gegaan met oude theepotten, oud ijzer of zowat alles wat anderen ooit bij het grof huisvuil gezet hadden.

We sjeesden dwars door de Catlins, een wondermooi kustgebied dat er uitziet alsof de eerste Europese kolonisten er pas gisteren zijn aanbeland. We liepen naar het meest zuidelijke puntje van het Zuidereiland, zoals we bijna vier maanden  eerder deden met het noordelijkste uiteinde van het Noordereiland. We ontdekten een van de leukste boekenwinkels ter wereld die nog nooit in een internetlijstje van leukste boekenwinkels ter wereld is verschenen. We aten Belgische éclairs naar Duits recept (het zag er lekkerder uit dan het smaakte) en trokken stilaan dichter naar het eindpunt van onze trip in dit prachtige land. 

Maar zover zijn we nog niet. Bruce en Kathy, twee geëmigreerde Amerikanen (uit San Francisco) verwachten ons in Wainui, een gehucht in de buurt van Akaroa, een oorspronkelijk Frans dorpje op het Banks-schiereiland in de wijde omgeving van Christchurch. Nog zo'n stukje blanco gebied op onze Nieuw-Zeelandkaart.