Het festival?
Een rondtrekkend festival met stops in Singapore, Melbourne, Sydney, Adelaide en Perth. Auckland (capaciteit 15000) was de tweede halte met een coole setting op de kade van de jachthaven en tussen gigantische silo's uit lang vervlogen tijden.
De organisatie?
We zijn in Europa duidelijk behoorlijk verwend wat festivals betreft. Dat merkten we bijvoorbeeld aan de lelijke, kleine podia (de Cactus Cat Stage had even goed op de Parkfeesten in Sint-Niklaas kunnen staan) en de ellenlange rijen voor te weinig toiletten. De locatie maakte in dit geval wel het festival.
Eten en drinken?
Het was geen Best Kept Secret, maar vooral ook geen Werchter. Weinig overprijsde brol dus, veel Aucklandse restaurants met een standje. Ook anders: dronken mensen werden zonder pardon buiten gesmeten (Werchter zou met die politiek al lang failliet zijn).
Het publiek?
Aangezien er in héél Nieuw-Zeeland maar één deftig festival is dat op de koop toe maar één dag duurt, had iedereen duidelijk zijn best gedaan. Vooral jonge meisjes hadden duidelijk langer in hun kleerkast gekeken dan naar de affiche. Hier geen belachelijke onesies, supermanpakken, bandshirts (we nemen aan dat dat ene Limp Bizkit-t-shirt ironisch bedoeld was), ontblote bovenlijven of quotes op een stuk karton. Wat zagen we wel? Kurt Cobain leeft! Of althans zijn kapsel en kledingstijl. Verder: iédereen draagt een zonnebril, een al dan niet fashionable hoofddeksel, short/hotpants/hippiekleed en minimum één tattoo. Hip hipper hipst!
Ook opvallend: tegen het einde (22.30u!), was de meerderheid ofwel al naar huis ofwel volledig uitgeteld. Geen idee hoe een Kiwi (want andere nationaliteiten hebben we hier niet gezien) een Europees festival zou overleven.
En euhm... muziek?
Princess Chelsea, één van de weinige Nieuw-Zeelandse acts, moest net als het publiek én haar stem nog wat opwarmen, dus ruilden we dat snel in voor Tiny Ruins. Opwarmen (of kabbelen) was ook hier aan de orde en het was pas lokale held Connan Mockasin die ons echt wakker kreeg, zij het nog steeds wat kabbelend. Connan zagen we even later nog eens opnieuw als vreemde achtergronddanser van Mac DeMarco, die een geweldige soundtrack voorzag bij deze 28 graden warme, zonovergoten dag.
Zelf dansen deden we echter pas bij Jungle. Perfecte setting, perfecte set, te snel voorbij. Eerste hoogtepunt binnen. Dan Deacon bracht ons onder een gigantische betonnen silo vervolgens een trouwfeest op speed, maar Ariel Pink bezorgde ons de kater na dat trouwfeest. Ongestructureerd, arrogant, rommelig en onverschillig zorgde hij voor het dieptepunt van de dag.
Daarna kon het enkel beter worden, al slaagden zelfs Angus & Julia Stone, die met hun laatste album al zo vaak door de boxen van de Willy schalden, er met een babbelend publiek en te luide bassen nog niet helemaal in.
Op zoek naar meer dansbaar gerief trokken we naar Banks (nog een veel geziene gaste in de Willy). De diva is hier duidelijk populairder dan bij ons en de keuze voor een minipodium (letterlijk de laadbak van een camion) was dan ook onbegrijpelijk. Wanneer ze die vreselijke ballad 'You Should Know Where I'm Coming From' inzette, besloten we weer naar de silo te trekken om SOHN nog eens te bekijken.
Zoals veel andere artiesten (de meeste bands geraken nooit in Nieuw-Zeeland wegens te ver en te weinig volk), was ook hij hier aan zijn proefstuk toe, maar na twee (nieuwe) nummers werd al duidelijk dat dit het hoogtepunt ging worden. Een uitbundig dansende en schreeuwende silo was het duidelijk met ons eens.
Belle & Sebastian, voor het eerst in 19 jaar in Nieuw-Zeeland was zoals steeds een beetje als thuiskomen, maar wist ondanks grapjes, kwelende fans en puike strijkers niet echt te beklijven.
In tegenstelling tot FKA Twigs, te oordelen aan de vele bedotte meisjes één van de grote namen hier. Het lief van Robert Pattinson bracht een behoorlijk indrukwekkende performance, waarbij ze onder het zingen door ook een al even indrukwekkend arsenaal buig- en strekoefeningen tentoon spreidde. Om over de visnetoutfit à la Cher nog maar te zwijgen.
Tenslotte vroegen we ons nog af waarom we St. Vincent niet eerder ontdekt hebben (wat een wijf!) en wat iedereen zo geniaal vindt aan Flying Lotus.
Deze portie livemuziek heeft ons alleszins (Pieter) en hopelijk (Tom) genoeg energie gegeven om door te kunnen gaan tot 19 juni. Best Kept Secret, here we come! Of toch bijna.
Een rondtrekkend festival met stops in Singapore, Melbourne, Sydney, Adelaide en Perth. Auckland (capaciteit 15000) was de tweede halte met een coole setting op de kade van de jachthaven en tussen gigantische silo's uit lang vervlogen tijden.
De organisatie?
We zijn in Europa duidelijk behoorlijk verwend wat festivals betreft. Dat merkten we bijvoorbeeld aan de lelijke, kleine podia (de Cactus Cat Stage had even goed op de Parkfeesten in Sint-Niklaas kunnen staan) en de ellenlange rijen voor te weinig toiletten. De locatie maakte in dit geval wel het festival.
Eten en drinken?
Het was geen Best Kept Secret, maar vooral ook geen Werchter. Weinig overprijsde brol dus, veel Aucklandse restaurants met een standje. Ook anders: dronken mensen werden zonder pardon buiten gesmeten (Werchter zou met die politiek al lang failliet zijn).
Het publiek?
Aangezien er in héél Nieuw-Zeeland maar één deftig festival is dat op de koop toe maar één dag duurt, had iedereen duidelijk zijn best gedaan. Vooral jonge meisjes hadden duidelijk langer in hun kleerkast gekeken dan naar de affiche. Hier geen belachelijke onesies, supermanpakken, bandshirts (we nemen aan dat dat ene Limp Bizkit-t-shirt ironisch bedoeld was), ontblote bovenlijven of quotes op een stuk karton. Wat zagen we wel? Kurt Cobain leeft! Of althans zijn kapsel en kledingstijl. Verder: iédereen draagt een zonnebril, een al dan niet fashionable hoofddeksel, short/hotpants/hippiekleed en minimum één tattoo. Hip hipper hipst!
Ook opvallend: tegen het einde (22.30u!), was de meerderheid ofwel al naar huis ofwel volledig uitgeteld. Geen idee hoe een Kiwi (want andere nationaliteiten hebben we hier niet gezien) een Europees festival zou overleven.
En euhm... muziek?
Princess Chelsea, één van de weinige Nieuw-Zeelandse acts, moest net als het publiek én haar stem nog wat opwarmen, dus ruilden we dat snel in voor Tiny Ruins. Opwarmen (of kabbelen) was ook hier aan de orde en het was pas lokale held Connan Mockasin die ons echt wakker kreeg, zij het nog steeds wat kabbelend. Connan zagen we even later nog eens opnieuw als vreemde achtergronddanser van Mac DeMarco, die een geweldige soundtrack voorzag bij deze 28 graden warme, zonovergoten dag.
Zelf dansen deden we echter pas bij Jungle. Perfecte setting, perfecte set, te snel voorbij. Eerste hoogtepunt binnen. Dan Deacon bracht ons onder een gigantische betonnen silo vervolgens een trouwfeest op speed, maar Ariel Pink bezorgde ons de kater na dat trouwfeest. Ongestructureerd, arrogant, rommelig en onverschillig zorgde hij voor het dieptepunt van de dag.
Daarna kon het enkel beter worden, al slaagden zelfs Angus & Julia Stone, die met hun laatste album al zo vaak door de boxen van de Willy schalden, er met een babbelend publiek en te luide bassen nog niet helemaal in.
Op zoek naar meer dansbaar gerief trokken we naar Banks (nog een veel geziene gaste in de Willy). De diva is hier duidelijk populairder dan bij ons en de keuze voor een minipodium (letterlijk de laadbak van een camion) was dan ook onbegrijpelijk. Wanneer ze die vreselijke ballad 'You Should Know Where I'm Coming From' inzette, besloten we weer naar de silo te trekken om SOHN nog eens te bekijken.
Zoals veel andere artiesten (de meeste bands geraken nooit in Nieuw-Zeeland wegens te ver en te weinig volk), was ook hij hier aan zijn proefstuk toe, maar na twee (nieuwe) nummers werd al duidelijk dat dit het hoogtepunt ging worden. Een uitbundig dansende en schreeuwende silo was het duidelijk met ons eens.
Belle & Sebastian, voor het eerst in 19 jaar in Nieuw-Zeeland was zoals steeds een beetje als thuiskomen, maar wist ondanks grapjes, kwelende fans en puike strijkers niet echt te beklijven.
In tegenstelling tot FKA Twigs, te oordelen aan de vele bedotte meisjes één van de grote namen hier. Het lief van Robert Pattinson bracht een behoorlijk indrukwekkende performance, waarbij ze onder het zingen door ook een al even indrukwekkend arsenaal buig- en strekoefeningen tentoon spreidde. Om over de visnetoutfit à la Cher nog maar te zwijgen.
Tenslotte vroegen we ons nog af waarom we St. Vincent niet eerder ontdekt hebben (wat een wijf!) en wat iedereen zo geniaal vindt aan Flying Lotus.
Deze portie livemuziek heeft ons alleszins (Pieter) en hopelijk (Tom) genoeg energie gegeven om door te kunnen gaan tot 19 juni. Best Kept Secret, here we come! Of toch bijna.
Zowaar een concertverslag van bij de Kiwi's (van wie is de tekst trouwens?)
BeantwoordenVerwijderenFactuurtje naar daMusic gestuurd?
BeantwoordenVerwijderenNog veel plezier jongens!